My Tear only for U. (KangTeuk, feat HanChul)

/> /> />

/> /> />

My Tear only for U......

(KangTeuk is Real.)

น้ำตาบทแรก....

........

น้ำตา...ไม่สามารถช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้.........

ทั้งๆๆที่รู้แต่จะให้ทำอย่างไร.....

ตอนนี้ จะทำอะไรได้มากไปกว่านี้

ภาพตรงหน้า...ห้องสี่เหลี่ยมสีขาว สีที่ผมชอบแต่ทำไมเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็น

สายน้ำเกลือที่ระโยงระยาง...

ใบหน้าที่คุ้นเคย แต่บัดนี้กลับซีดขาว

ริมฝีปากที่มักจะแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลา กลับแห้งผากไร้สีสัน

มือที่แสนอบอุ่น... กลับดูไร้เรี่ยวแรง

ผมจะทำอย่างไรดี... ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่มั้ย

......

น้ำตา... ช่วยทำให้ผมหายทุกข์ใจได้มั้ย...

ผมทนไม่ได้หรอกนะ ที่จะให้ผมเห็นคนที่ผมรักอยู่ในสภาพแบบนี้

“ยองอุน...ไหนบอกว่าแข็งแรงนักไม่ใช่หรือ...ลืมตาหน่อยซิ..มาคุยกับฉันหน่อย”
เสียงที่ปนสะอื้นช่างแผ่วเบาจนกลายเป็นเสียงกระซิบ

ผมไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วตั้งแต่ตอนค่ำที่ได้รับโทรศัพท์ว่า “คังอินเข้าโรงพยาบาล”

ผมแทบไม่มีกระจิตกระใจทำงาน ทั้งๆการเป็นดีเจ เป็นสิ่งที่ผมรักมากที่สุด

วันนี้นับเป็นวันที่ผมจัดคิสเรดิโอได้ห่วยแตกที่สุดก็ว่าได้

ผมรู้หน้าที่ของผม ผมเป็นคนต้องรับผิดชอบหน้าที่ให้ดีที่สุด เพราะผมเป็น Leader

ผมรู้....ผมรู้ว่าต้องมีการถ่ายภาพกับแขกรับเชิญ แต่วันนี้ผมยกหน้าที่ทั้งหมดให้กับฮยอกแจ
เพราะตั้งแต่แสงไฟ ON AIR ดับ ผมแทบไม่ได้ลาใคร วิ่งออกมาโดยไม่รู้ว่าผมวิ่งผ่านพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ
ผู้ร่วมงาน เอลฟ์ที่น่ารักที่มักมาให้กำลังใจผมอยู่เสมอ หรือแม้กระทั่งผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมมาถึงโรงพยาบาลได้อย่างไรภายในยี่สิบนาที

ในหัวของผมตอนนี้มีแต่เรื่องของหมีอ้วนของผมที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ต่อหน้าผมเท่านั้น

ผมร้องไห้อีกเล้ว...ไม่ใช่สิผมยังไม่หยุดร้องไห้ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้เลยด้วยซ้ำ....ผมจะทำอย่างไรดี...

.......

น้ำตา...ช่วยผมที.....

มือที่สั่นเทาเอื้อมไปสัมผัสกับมือที่อยู่ตรงหน้าอย่างแผ่วเบา และเกาะกุมไว้อยู่อย่างนั้น

ผมทำได้เพียงจับมือ..เฝ้ามอง...เท่านั้นใช่ไหม

ทำไมไม่เป็นผม...ผมต่างหากที่ควรป่วยไม่ใช่คนตรงหน้านี้

หัวใจของผมแข็งแรงเสมอ...หัวใจของผม...

.......

น้ำตา....ผมทำได้เท่านี้ใช่ไหม...

 “อ้าว อีทึกมาตั้งแต่เมื่อไรนะ” เสียงทักที่ไม่ดังมากนักทำให้ผมรู้สึกตัว

“คังอินไม่เป็นอะไรมากหรอก...ไม่ต้องเครียดนะ...หยุดร้องไห้ได้แล้ว” คำพูดที่เป็นเพียงคำปลอบโยน ผมรู้ดี

“ไม่เป็นอะไรมากหรือคับ...พี่ซึงฮวาน...ทำไมผมไม่คิดอย่างนั้นละ” เสียงที่เคยหวานหูบัดนี้กลับทำให้คนตรงหน้ารู้สึกได้ว่าไม่ใช่เวลาที่จะยุ่งด้วยเลย

“ยองอุนแทบไม่ได้นอนมากี่วัน...ไม่ใช่ซิ...กี่อาทิตย์ กี่เดือนแล้ว ทั้งพิธีกร จัดรายการวิทยุ ซ้อมร้องเพลง ซ้อมเต้น ออกรายการต่างๆ แล้วยังมีละครเวทีอีก พี่คิดว่าเค้าเป็นอะไร...ทำไม...” เสียงที่ขาดหายไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพร่างพรูออกมาอีกครั้ง

“...” ทั้งๆๆที่รู้ว่าเพราะอะไร แต่จะให้ทำอย่างไร ผมต้องทำอย่างไร

“ผมรู้ว่าพี่ก็ทำตามคำสั่ง...ทุกคนต้องทำตามคำสั่ง..แต่ทำไมไม่เลือกคนอื่นบ้าง...ทำไม..อะไรๆ ก็ยองอุน...เค้าไม่ใช่หุ่นยนต์นะครับ...ได้โปรดเถอะ..อย่าทำแบบนี้อีกเลย” ผมอดกลั้นมานานแล้ว...ผมผิดเองที่ไม่พูดตั้งแต่แรก..ถ้าผมพูดเร็วกว่านี้...หัวใจผมคงไม่เจ็บปวดอย่างนี้...

.......

น้ำตา...ผมผิดเอง...ลงโทษผมซิ....ไม่ใช่...หัวใจของผม....
“พี่ว่าเราคุยกันวันหลังแล้วกัน...” เสียงฝีเท้าที่กำลังก้าวออกไป

“ถ้าวันนี้เราอยากค้างก็ตามใจนะ พี่จะไปขออนุญาตคุณหมอให้...แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมไปซ้อมเต้นด้วยละ” เสียงประตูดังขึ้นทำให้ตอนนี้ผมได้อยู่กับหัวใจของผมอีกครั้ง

“ใจร้ายจัง...ทำไมนายใจร้ายอย่างนี้...แล้วคืนนี้พี่จะนอนหลับได้อย่างไร...นายก็รู้...ถ้าไม่มีนายพี่จะนอนยังไง...”

“ตื่นขึ้นมายิ้มให้พี่...แค่นี้นายก็ทำไม่ได้เหรอ...”

“พูดกับพี่ซิ...ตื่นขึ้นมาแหย่พี่เหมือนเดิมซิ......”

To be con…